Upalna Mendoza

14 stycznia
Droga do Mendozy ciekawiej wyglądała wewnątrz autobusu niż na zewnątrz. W środku stewardesa zaserwowała śniadanie. Na plastikowej tacy znalazły się słodkie babeczki, słodki biszkopt, słodkie cieztko z bardzo słodką marmoladą i na dezer bardzo, bardzo słodkie ciastko w czekoladzie. Do tego kawa, słodka oczywiście. Dla chętnych dodatkowy cukier. Stasio znów szcześliwi. Mnie zemdliło po pierwszej babeczce. Fina cieszy się ze swojego mleka a Marcin je, co dają.

Na zewnątrz wielkie nic. To znaczy przez wiele kilometrów płasko i pusto. Są jakieś niskie  krzaki a wśród nich dzikie konie, ale poza nimi nie ma anie jednego domu, bocznej ścieżki, czy chociażby człowieka. Dopiero kilkadziesit kilometrów przed Mendozą widzimy Andy. Ośnieżone szczyty rozpruwają bezchmurne niebo.
W Mendozie zjawiliśmy się około 10 rano. Po krótkiej i bezowocnej pogoni za utobusem, w którym Stasio zostawił swoją ukochaną czapkę pojechaliśmy taksówą do hostelu. Znów miły, starszy pan wykazał się niezwykła cierpliwością przy załadunku naszego bagażu, życzył nam miłego pobytu i  zapukał do drzwi hostelu.
W hostelu dostaliśmy pokój Los Torrontes, nazwany tak od szczepu wina. Każdy pokój nazywa się tu inaczej. Mendoza słynie z winnic, w mieście pełno sklepów z winami i agencji oferujących wycieczki do najpiekniejszych bodeg.
Hostel odbiega standardem od hiltona, ale po prysznicu i kawie (Fina dostała mleko), gwałtownie wzrósł nam poziom energii.

Trzeba było zabrać dzieci, żeby nie rozniosły przybytku. Upał na ulicy szybko rozładował nam baterie. Siedzieliśmy na głównym palcu, żuliśmy pizze i liczyliśmy zaczepiających nas oferentów. Nie skorzystaliśmy z zakupu plastikowego robota, skarpetek, kadzidełek, płyt, ale wsparliśmy grajka, który wyśpiewywał regge.
Mieliśmy ambitne pany, zeby ruszyć w góry, ale skończyło się na górze lodowej.

Potem poczłapaliśmy rozgrzanymi ulicami Mendozy, ładnego i zielonego miasta, dużo spokojniejszego niż Buenos do naszego lokum, z nadzieją na krótką drzemkę.Józia i Staś mieli inne plany, więc i my je zmieniliśmy. Nie ma jak to serial o Lulusiu oglądany na łóżku piętrowym.

Z naszej norki odważyliśmy się wyjść dopiero wieczorem, kiedy upał trochę zelżał. W akencji turystycznej wykupiliśmy wycieczkę w góry na następny dzień i poćwiczyliśmy język migowy w komunikacji. Niestety człowiek pracujący w biurze znał tylko dwa słowa po polsku, a mianowicie "szklanka" i karaluch", trzeba się było przerzucić na hiszpańsko-angielski. Pan okazał się wyczynowym sportowcem, co to rowerem wjeżdza na najwyższe góry i opowiadał nam o Polakach, którzy robią to samo.
Ciekawe, czy oni podróżowali z dwójką dzieci:-)

Mendoza, gdyby nie upał, byłaby bardzo przyjemna w odbiorze. Zielona, czysta i dobrze zorganizowana. Dziewczyny z informacji turystycznej nie siedzą tutaj w kiskach tylko jeżdzą na takich elektrycznych przyrządach i nawet wiedzą, gdzie jest carefurre:-). Dostaliśmy mapę, wypełniliśmy ankietę pt. Skąd jesteśmy i ile dni spędzimyy w mieście i ruszyliśmy na podbój hipermarketu.
Litrowe piwo okazało się bardzo tanie, półki z winami były szerokie.
W hostelu Fina swoimi niebieskimi oczyskami zaczęła przywabiać panie w różnym wieku z zachwytem wykrzykujące "linda", "belissa", "preciosa" i opowiadające mi różne historie z życia wzięte. Miłym paniom wydawało się bowiem, że znam hiszpański skoro umiem odpowiedzieć na kilka pytań. No cóż, przy tylu wysłuchanych opowieściach pod koniec podróży na pewno opanuję język.
'